Serdecznie zapraszamy naszych Drogich Czytelników do zaglądania na nowe prawosławne strony internetowe:
Nicefor.info – OŚRODEK MYŚLI PRAWOSŁAWNEJ im. św. męcz. Nicefora Arcydiakona
Ortodoksja.pl – Prawosławny portal informacyjny
janpielgrzym.ucoz.com – Strona Jana Pielgrzyma
prawosławnikatolicy.pl – Prawosławni Katolicy
Wolna-Polska.pl – Wolna Polska
Przeczytaj teksty:
Optina padła – pojawiają się sami „wyraźni” heretycy. (ros.)
List otwarty do optińskich braci-mnichów. (ros.)
.
O ile pogłębiająca się liberalna pozycja teologiczna po II Soborze Watykańskim jest na Zachodzie dobrze zdiagnozowana, na tyle jednak Moskwa, posługując się metodą sprzecznych gestów, kamuflowała dotychczas swe realne intencje. Spotkanie na Kubie odsłoniło zaś taki obraz Patriarchatu Moskiewskiego, który ma mocno pragmatyczną linię teologiczną, dostosowującą się ściśle do wizji politycznej Kremla, w tym akurat kontekście poszukującego na arenie międzynarodowej silnych sprzymierzeńców w sprawie kryzysu bliskowschodniego (pkt 8-12) i ukraińskiego (26-27). Dyplomacja Watykanu chętnie podjęła tę grę, by mieć kartę przetargową w relacjach z Białym Domem. W takiej sytuacji teologia staje się instrumentem służącym celom innym, aniżeli prymatowi objawionej przez Boga prawdy.
Działania te nakazują porzucić wszelkie złudzenia, że Patriarchat Moskiewski jest obrońcą tradycyjnego prawosławnego nauczania, zwłaszcza w kontekście poważnych kontrowersji doktrynalnych wokół niedawno opublikowanych projektów dokumentów soborowych, jakie mają być przyjęte w czerwcu br. na Krecie, przy których redakcji Moskwa, obok Konstantynopola, pełniła strategiczną rolę. Schematy te łamią starożytne wzorce eklezjologii i sakramentologii na rzecz przyjęcia formuły dialogu ekumenicznego forsowanego przez Watykan i tzw. Światową Radę Kościołów, przed czym przestrzegają prawosławni hierarchowie i teolodzy, głównie z Grecji, Gruzji i Bułgarii. Przełomowe spotkanie patriarchy moskiewskiego z głową Państwa Watykańskiego ostatecznie potwierdziło te niepokoje, ponieważ podpisana przez nich 30-punktowa deklaracja, z pozoru pomijająca detale doktrynalnych różnic między prawosławiem i katolicyzmem, wnosi wiele istotnych teologicznych zastrzeżeń z punktu widzenia prawosławnych zasad wiary.
METROPOLITA LIMASSOLU: „O JAKIEJ JEDNOŚCI MÓWIMY? CI, KTÓRZY ODESZLI OD CERKWI, SĄ HERETYKAMI I SCHIZMATYKAMI”.
– Zachodzą poważne luki w teologicznych i kanonicznych debatach nad nadchodzącym posiedzeniem Wszechprawosławnego Soboru – zauważa metropolita Limassolu Athanasios. W liście, którego ustępy opublikowała agencja wiadomości religijnych Romfea.gr, wybitny hierarcha nie uważa, by istniał jakikolwiek problem przywrócenia jedności wśród chrześcijan, z tego powodu, iż, jego zdaniem, nigdy nie została ona zakłócona. Raczej pewni chrześcijanie wybrali drogę odmienną od tej, którą podążamy, czyli źródłowej prawosławnej prawdy.
– To nie są cerkwie ani wyznania. Raczej oni sami odcinają się od Cerkwi i muszą być uznani za heretyków i schizmatyków – zauważa Jego Eminencja, wyrażając zaniepokojenie, dlaczego tak ważny problem został zignorowany. Stanowisko Jego Eminencji, który powołuje się na prawo każdego hierarchy do wyrażenia swojej opinii na temat tak doniosłego wydarzenia, z pewnością wywoła dyskusję i debatę wewnątrz prawosławia.
Drodzy Czytelnicy,
Strona nie została zamknięta, lecz będzie nadal uaktualniana z mniejszą częstotliwością. Jej partyzancki charakter pozostanie niezmienny.
W przeciągu miesiąca zastaną podane do informacji publicznej kolejne adresy nowych stron internetowych.
Za utrudnienia przepraszamy
-Red.PP
Kapłan-awanturnik z Niżniego Tagiłu okazał się demaskatorem pedofila.
Były kleryk cerkwi Oleg Martynow, znany z niedawno nagranej sceny bijatyki w tramwaju, został alkoholikiem po skandalicznym wydarzeniu w jego parafii.
W 2011 roku w świątyni pw. Opieki Matki Boskiej znajdującej się na obrzeżach miasta został zatrzymany Dymitr K., pracownik cerkiewny, proboszczem której wtedy był o. Oleg. Mężczyzna przyszedł do świątyni po wyjściu z więzienia. Kapłan zlitował się nad nim i zaproponował mu pracę i dach nad głową w cerkwi, lecz jego dobre zamiary doprowadziły do wielu przestępstw przeciwko dzieciom.
Po jakimś czasie ojciec Oleg zauważył dziwne zachowania u Dymitra i powiadomił o tym policję. W trakcie dochodzenia wyjaśniło się, że pracownik przyprowadzał dzieci na terytorium cerkwi i je gwałcił.
Ujawniona prawda była ciężkim ciosem dla proboszcza – kapłan trafił do szpitala z zawałem serca, a po wyjściu ze szpitala zaczął co raz częściej zaglądać do butelki.
– U batiuszki był nie łatwy los, wiele lat temu pochował syna, dziecko umarło z powodu choroby onkologicznej, – opowiadali w cerkwi. – On starał się walczyć ze swym zgubnym nawykiem, lecz u niego zabrakło silnej woli.
Informacja o metropolicie Anastazym (pseudonim „Nastia”) w tym artykule: Cerkiew Sodomy i Gomory
Szkoda, że u nas w Polsce wierni tak nie potrafią…
I wierni jak za dobrych, chwalebnych prawdziwie chrześcijańskich czasów wyszli z cerkwi gdzie służy parszywy hierarcha.
Niedawna dotacja w wysokości 750 tysięcy złotych ze strony Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji na bieżącą działalność współtworzonej przez prawosławnych, luteran i starokatolików Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nie budzi kontrowersji, choć w rankingu polskich uczelni teologicznych „Perspektyw” z 2014 roku szkoła ta zajęła przedostatnią pozycję (według oceny parametrycznej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 2013 roku ChAT uplasowała się wśród uczelni akademickich na dalekim 84 miejscu). To jednak nie wszystko, ponieważ, jak informuje oficjalny komunikat z posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu RP i Polskiej Rady Ekumenicznej, jakie odbyło się 2 czerwca 2015 roku, z budżetu państwa sfinansuje się jeszcze budowę nowej siedziby ChAT, co stoi w sprzeczności z drastycznie malejącym spadkiem liczby osób tam studiujących; ze środków publicznych planowany jest także remont siedziby Polskiej Rady Ekumenicznej. Dziwi taki zakres uprzywilejowania powyższych instytucji.
Klerycy i seminarzyści z odeskiej diecezji Patriarchatu Moskiewskiego bawili się na całego na imprezie urodzinowej przyjaciela na Ukrainie. Wśród atrakcji znalazły się również prostytutki, było ich około 12!
Wszystko odbywało się w jednym z kompleksów hotelowych na wybrzeżu obok Odessy. Na imprezie niczego nie zabrakło:luksusowych alkoholi, dobrego jedzenia, tortu z flagąsamozwańczej Donieckiej Republiki Ludowej oraz towarzystwa taniej płci pięknej.
Z cyklu na celowniku partyzanta.
Jeden z nielicznych chórów prawosławnych (PAKP) specjalizujący się w śpiewie bizantyjskim, prowadzony przez absolwenta ateńskiego konserwatorium muzycznego, uważanego za polskiego melodosa Marcina Abijskiego, zasłynął z uczestnictwa w wielu imprezach o charakterze ekumenicznym. Chór ten świetnie kontynuuje tradycję Bizancjum epoki imperatorów Paleologów Michała VIII, Jana V, Jana VIII i Konstantyna XI – zdrajców Cerkwi Prawosławnej i kreatorów unii z papieskim Rzymem. Nasz chór na unityzmie nie poprzestał, a zaczął się nawet bawić w międzyreligijny synkretyzm z bogodstępczymi Żydami.
Dnia 5 lipca br. w Masiewie (k. Narewki) odbyła się kolejna propaganda ekumenizmu, tym razem udział w niej wziął znany podlaski „starzec”, „pustelnik”-dewota z bagien koło Odrynek. Tak, tak, ten sam co niejednokrotnie nazywał siebie przeciwnikiem ekumenizmu, a rzymskich-katolików heretykami, którzy odłączyli się od Cerkwi Chrystusowej. Ojciec Gabriel, przez wielu swoich fanów nazywany „prześladowanym wyznawcą”, ostatnim mohikaninem (ang. Mohicans, od alg. muh-he-con-n-ok, dosłownie Lud znad wody) „nieskalanego” kapłaństwa PAKP-u, okazał swą teologiczną dwulicowość i wyższość kumoterstwa z odstępcami nad jedność z Ojcami Cerkwi i ich niezmienną nauką. Mówiąc prościej, jego antyekumenizm kończy się jedynie na słowach z premedytacją kierowanych do prostaków.
(Zapisane na podstawie słów Kławdii Ustiużaninoj)
Byłam bezbożnicą, bardzo, strasznie ganiłam Boga i prześladowałam świętą cerkiew, prowadziłam grzeszne życie i byłam zupełnie martwa w duchu, zamroczona diabelskim urokiem. Ale miłosierdzie Pańskie nie dało zginąć Swojemu stworzeniu i wezwał mnie Pan Bóg do pokajania. Zachorowałam na raka i przechorowałam trzy lata. Nie leżałam, a pracowałam i leczyłam się u ziemskich lekarzy, żywiłam nadzieję na wyleczenie, ale pożytku nie było i z każdym dniem stawało się coraz gorzej. Ostatnie sześć miesięcy, zupełnie zaniemogłam, nawet nie mogłam pić wody – pojawiły się silne wymioty i mnie położyli w szpitalu. Byłam bardzo aktywną komunistką i dla mnie wezwano z Moskwy profesora, zdecydowano wykonać operację.
W 1964 roku 19 lutego o godzinie 11 w dzień mnie operowano, stwierdzono złośliwego guza i rozkładające się jelita. Podczas operacji umarłam. Kiedy rozcinano mój brzuch, stałam między dwoma lekarzami i z przerażeniem patrzyłam na swoją chorobę. Cały żołądek był w rakowych guzach, a także i jelita cienkie. Patrzyłam i myślałam: dlaczego nas dwie: ja stoję i ja leżę? Potem lekarze wyłożyli moje wnętrzności na stół i powiedzieli: – gdzie powinna być dwunastnica, tam okazał się sam płyn, czyli zupełnie była zgnita i wypompowali półtora litra zgnilizny – lekarze powiedzieli: jej już i żyć nie ma czym, nie ma u niej niczego zdrowego, wszystko zgniło od raka.
Święta Góra Atos. Wewnętrzna Karulia, Kielia Archaniołów. Mnich-zelota Dawid wraz ze zrobioną przez siebie ikoną św. arcypasterza Mikołaja.
Pozwolę sobie się wypowiedzieć: trudno stwierdzić czy któryś, na co dzień butny, duchowny w zaciszu domowym nie kaja się nocami robiąc 100 pokłonów. Wszystkich też nikt nie zna. Wydaje mi się, że prawosławni duchowni, którzy świadomie konwertowali na prawosławie są najbliżsi ortodoksji w swoim życiu.
Bardziej niepokoją mnie polscy biskupi, dla których prawosławie powinno być ich życiem, oddechem, a większość z nas widzi jak jest w rzeczywistości. Kiedy zobaczyłam na FB profilu bp. Paisjusza nietani przecież rower stacjonarny to mi ręce opadły. Wydaja mi się, że 50 pokłonów dziennie podczas modlitwy za trzódkę gorlicką i losy całego świata przyniosłyby efekt duchowy dla ludzi, samego biskupa i przy okazji zadbałaby o fizyczność…
Święto narodzenia św. Jana Chrzciciela. Dzień w którym nasi przodkowie nie szli w pole bojąc się zgrzeszyć brakiem szacunku i oddania należnej czci dniu świętego.
Dziś dostałem informację o tym, że w centrum stolicy przy jednej z głównych ulic swe wyroby sprzedają… mniszki z monasteru św. księżnej Elżbiety z białoruskiego Mińska.
Obecność podczas parafialnych świąt tych że mniszek już nikogo nie dziwi. Od przynajmniej 10-ciu lat stały się one nieodłącznym elementem wszystkich podlaskich świąt.
Patrząc na nie wielu zadaje sobie pytanie, po co uciekały od świata skoro większość swego życia spędzają na handlu, z dala od monasterskiej hezychii i duchowego kierownictwa. Te mniszki nieraz po trzy miesiące tułaczą się po Polsce.
Kiedyś byłem świadkiem jak jedna z tych mniszek na podwórku przed cerkwią sprzedawała w czasie nabożeństwa, by w momencie wyniesienia eucharystycznego Kielicha wbiec do świątyni i w biegu przyjąć Dary.
Mniszki te zarabiają nie tylko na „potrzeby” monasteru i z mocy biskupiej woli zarządzającą siostrzyczkami przełożonej, lecz również na jurysdykcyjnie „cło” nałożone przez metr. Sawę.
Przyjrzyjmy się zatem sednu zagrożenia, którego większość nie jest świadoma.
Każdego roku, „kulturalna” część społeczeństwa w coraz większych rozmiarach obchodzi noc na 7 lipca – tak zwanego Kupałę [1].
Jeśli chodzi o święta, to obecnie w Rosji obchodzona jest ogromna ich ilość. Jak głosi przysłowie ludowe, powód zawsze się znajdzie ….
Jednym z tych ‚świąt’ jest Kupała. W poniższym artykule postaramy się dokładnie wyjaśnić jego pochodzenie i kult i jaką pełni obecnie rolę.
Kupała jest jednym z głównych świąt starożytnych, pogańskich Słowian, chociaż najprawdopodobniej nie jest to święto słowiańskiego pochodzenia. Nieprzypadkowo jest ono obchodzone w dzień letniego przesilenia. Kupała to święto Jaryły – solarnego bóstwa. Istnieje ogromna ilość pogańskich kultów solarnych. Ubóstwienie słońca jest nie tylko częścią tradycji wszystkich pogan – stanowi ono niezmienną zasadę ich rzeczywistości.
Takie miano uzyskali św. Bracia Sołuńscy Cyryl i Metody, niekiedy zwani apostołami Słowian.
Święty Cyryl (826 – 869) i św. Metody (815 – 885) pochodzili z Salonik (dawna nazwa Sołuń). Kształcili się początkowo w Salonikach, a następnie w Konstantynopolu w akademii cesarskiej. Św. Cyryl był bibliotekarzem przy Agia Sofia oraz doradcą i sekretarzem patriarchy bizantyjskiego. Św. Metody pracował w administracji cesarskiej jako archont jednej z prowincji. Obaj wstąpili do zakonu.
W latach 850 – 860 przebywali z misją ewangelizacji wśród Chazarów – ludu nad Morzem Czarnym, który uległ judaizmowi. W Chersonezie św.Cyryl odnalazł relikwie św. Klemensa – jednego z pierwszych papieży. Św. Klemens był zesłany na Krym do kamieniołomów, gdzie poniósł śmierć. Dziś jest tam prawosławny monaster z cząstką jego relikwii; głowa świętego znajduje się w Kijewo-Pieczerskiej Ławrze i mirotoczyt.
W 863 r. do Bizancjum przybyło poselstwo księcia morawskiego Rościsława z prośbą o misjonarzy znających język słowiański, aby przeciwdziałać wpływom łacińsko-niemieckim. Na misję tę skierowano św. Braci Sołuńskich. Św. Cyryl ułożył alfabet słowiański zwany głagolicą oraz wspólnie z bratem przetłumaczyli na język słowiański Ewangelię, Dzieje Apostolskie, Psałterz i niektóre teksty liturgiczne. Początkowo przebywali na Morawach, gdzie już było wielu chrześcijan, a następnie z powodu presji i intryg duchowieństwa niemieckiego, przenieśli się do Panonii.
Bp Grzegorz (Grabbe) [† 1995 r.] należący do do Ruskiej Zagranicznej Cerkwi Prawosławnej nie będącej w jedności z PAKP-em.
SPRZENIEWIERZENIE SIĘ PRAWOSŁAWIU POPRZEZ KALENDARZ
Źródło: Biskup Grzegorz (Grabbe).Cerkiew i jej nauka w życiu człowieka. (Pisma zebrane) Tom trzeci. – Jordanville. Drukarnia bł. Hioba Poczajowskiego, 1992 – s. 173-187.
Источник: Епископ Григорий (Граббе). Церковь и ея учение в жизни. (Собрание сочинений.) Том третий. — Джорданвилль: Тѵпография преп. Иова Почаевского, 1992. — С. 173-187.
[Artykuł biskupa Grzegorza został też opublikowany w angielskim dodatku do „Orthodox Life” nr 6, 1983]
Przejście Metropolii Amerykańskiej na nowy system kalendarzowy, który nazywany jest tam „poprawionym juliańskim” (chociaż w istocie jest gregoriański) z próbą dostosowania go do prawosławnych paschaliów, wywołuje niemałe zainteresowanie. Ma ono tym większe znaczenie, że niektóre parafie Metropolii nie zaakceptowały reformy. Gdy zaś próbowano na nie wywierać naciski, oderwały się od Metropolii i, pragnąć dochować posłuszeństwa tradycji Kościoła bez modernizacji, przyłączyły się do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego za Granicą.
W kwestii owej reformy wywiązała się polemika, w jej ramach przedstawiciele Kościoła Prawosławnego w Ameryce starają się udowodnić, że chodzi tutaj o przejście do doskonalszego odliczania czasu. Tak piszą ludzie, którzy myślą tylko o jednym: że chcieliby obchodzić święta kościelne (zwłaszcza Boże Narodzenie) w tym samym czasie, co katolicy i protestanci. Natomiast nie pojawił się tam do tej pory ani jeden artykuł napisany przez naukowców– astronomów naprawdę znających się na rzeczy.
Jest rzeczą ciekawą, że w niespodziewanym momencie taka specjalistyczna praca naukowa jednak powstała, przy czym jej autor okazał się zwolennikiem kalendarza juliańskiego: w publikacji zbiorowej Akademii Nauk ZSRR Kontekst 1978 r. pojawiła się niezwykle interesująca publikacja A.N. Zielińskiego pt. Zasady konstrukcji kalendarza staroruskiego[4]. Artykuł ten liczy 45 stron i obfituje w przeliczne odwołania do najróżniejszych źródeł.
Od pewnego czasu trwa batalia o prawne uregulowanie zabiegów „in vitro”. Określenie „in vitro” oznacza zapłodnienie na szkle, czyli w laboratorium. Do tego celu pobieranych jest kilkanaście komórek żeńskich i męskich. Po ich połączeniu jedną z nich wprowadza się do organizmu kobiety, reszta jest zamrażana, a w konsekwencji niszczona. Pomimo sprzeciwu Kościoła, jednak przy znacznym poparciu części społeczeństwa, sprawa z pewnością znajdzie akceptację w Sejmie i u Prezydenta. Popierający prawne uregulowanie tej sprawy kierują się względami czysto społecznymi – umożliwienie posiadania dzieci parom małżeńskim, które nie mogą mieć dzieci w sposób naturalny.
Podobnie wygląda sprawa aborcji. Również i tu za jej prawnym uregulowaniem opowiada się znaczna część społeczeństwa. W części krajów zachodnich, szczególnie członków Unii Europejskiej, sprawa ta, a nawet dopuszczalność eutanazji, są uregulowane prawnie.
Wszystkie te sprawy świadczą z jednej strony o laickości społeczeństw, w których żyjemy, a z drugiej o braku wiedzy o człowieku, początku jego życia, o jego duszy.
3 lipca 2015 roku we wsi Choroszewo (rejon Rżewski) odbyło się otwarcie Muzeum im. Józefa Stalina. Sergiański kapłan Konstantin Czajkin stawia pod pomnikiem ojca-założyciela Patriarchatu Moskiewskiego rytualne czerwone gwoździki.
Obrazek
—
Posted: 06/07/2015 in ekumenizm, prawosławni w Polsce
PRAWOSŁAWNY PARTYZANT 